Girne Amerikan Üniversitesi İşletme ve Ekonomi fakültesi  Öğretim görevlisi ve KKTC’nin ilk kadın büyükelçisi Hasibe Şahoğlu, “Zemzem’in Kırmızı Çarşafı” adlı romani ile Kıbrıs tarihini okurlarıyla buluşturdu.

Şahoğlu GAÜ TV’ye romanı ile ilgili yaptığı açıklamada şunları söyledi;

“Aslında kitabımın enteresan bir hikayesi var. Roman diye çıkarttık ama bu romanın hakiki bir yönü var.  Anneannemin annesi Filistin’den gelmedir. Dedem de Zemzem olarak kitaba ismini veren kişi Trakyadan geliyor. Bir gemide tanışıyorlar. Böyle bir hikayeleri var. Bu hikaye çok az ip ucu ile elimdeydi. Bunu genişletip bir roman haline getirdim” dedi.

Ayrıca “Zemzem’in Kırmızı Çarşafı” romanının hazırlık aşamasından da bahseden Şahoğlu, uzun yıllar önce kitabı yazmaya başladığını, ancak uzun yıllar yurt dışında olmasından dolayı yeni bitirebildiğine değindi. Romanı hakkindeki eleştirilerede değinen Şahoğlu, “  Çok güzel eleştriler alıyorum aslında çıktığı günden beri. Gçetiğimiz günlerde de tabibler birliğinde tanıtımı olmuştu. Orada Ali Nesim, Hasan Kahvecioğlu, Ahmet Tolgay ve Neriman Cahit ki bunlar Kıbrıs Edebiyatımızda çok ünlü kişilerdir ve eleşrilerine de çok önem verdiğim kişilerdir. Çok güzel ve olumlu eleştriler yaptılar. Gerek yazım tekniğim hakkkında gerekse içeriği konusunda hep olumlu eleştriler aldım. Bir tek olumsuz diyebileceğim o da olumsuz kabul edilmez ama kitap kısa sürdü daha uzun sürmeliydi daha geniş olmalıydı denildi. Fakat benim de bunu uzatmamamın sebebi gerçeğe dayalı olmasıdır. Tamam etrafını doldurdum 3, 4 tane ip ucum vardı bu ip uçlarının etrafını doldurarak böyle bir kitap ortaya çıkardım. Bunu daha fazla genişletirsem hakikatten çok uzaklaşacak gibi geldi bana. Bu yüzden kısa olarak bitirdim. İnşallah daha sonraki dönemlerde başka kitaplarla devam ederiz” dedi.

Son olarak ilk yazı yazma deneyimlerinden bahseden Şahoğlu, kitap yazmayı düşünenelere şu tavsiyelerde bulundu;

Şahoğlu : “Miras ve Para Yerine Geçmişimizi Geleceğe Bırakmalıyız”

“ Ben ilk okuldan beri yazmayı çok seviyordum. Özellikle şiirlerim vardı lise dönemlerimde, fakat bu şekilde hikayeler ve anılar yazmıyordum. Bir toplantımıza Sn. Rauf Denktaş gelmişti. Onun bir öğüdü olmuştu bizlere,  “Kıbrıslılar hiç yazmıyorlar, lütfen yazın çocuklar” dedi.  Aklımıza gelen her konuda yazmamızı istedi. Bu sözü beni çok etkiledi ve o günden beri nereye gitsem anılarımı yazarım. Benim de tavsiye edeceğim benden sonraki nesillere mutlaka birşeyler yazmaları. Gelecek kuşaklara birşeyler aktarmak çok güzeldir. Miras ve para yerine geçmişimizi geleceğe bırakmalıyız” dedi.